جنایتی از جنس تجاوز - بهترین عینک آفتابی

به گزارش بهترین عینک آفتابی، من هم آزار دیده ام. کسی در تاریکی، به بدنم دست زد، دوستی که به او اطمینان داشتم در خانه اش به من نوشیدنی مسموم خوراند و به من تجاوز کرد. معلم مدرسه ام، در ماشین من را آزار داد. آقای وکیل خبره و سرشناس، در دفترش دستانش را روی تنم گذاشت. کسی به من دست درازی کرد و....

به گزارش شرق؛ حالا یک هفته می گردد که زنان در فضای مجازی به تابوشکنی مشغول هستند و از آزار هایی که دیده اند، می نویسند. زنانی که قربانی قدرت مردانی می شوند که لذت جویی شان حد و مرز ندارد. فارغ از آنکه شاید تشخیص دادن روایت های واقعی از نادرست کمی سخت به نظر برسد اما نباید فراموش کرد در جامعه ای مردسالار مانند ایران که اثبات فرایند آزار امری پیچیده است، فریادزدن و با انگشت نشان دادن متجاوز، کمترین اثرش، ترساندن متجاوزانی است که خیال می نمایند زنان به دلیل فرودست بودن جرئت روایت آزار را ندارند. در میان کسانی که انگشت اتهام به سمت شان نشانه رفته، نام های آشنا هم می بینیم؛ بازیگر، نقاش، ورزشکار، نویسنده و وکیل که از موقعیت بالادستی شان سوءاستفاده نموده اند.

حالا برای یکی از آن ها حداقل 40 روایت آزار جنسی با خوراندن نوشیدنی مسموم ثبت شده است و خبر هایی از دستگیری او منتشر شده که می تواند از اثرات مثبت این کارزار باشد. در شرایطی که زنان از دردهایشان می نویسند، چیزی که بیشتر از پیش به چشم می آید، احساس خلع سلاح شدن و بی کسی زنان آزاردیده است.

ما در این گزارش سعی نموده ایم هدایت کوچک برای زنان و مردانی تهیه کنیم که قربانی آزار شده اند. این گزارش به معنای تصدیق تمامی روایت های مطرح شده نیست، اما نمی توان منکر آن بود که آزار جنسی وجود دارد و زنان باید درباره اش بدانند. زهرا مینویی وکیل دادگستری، آسیه جعفری پزشک پزشکی قانونی و علی نیکجو روان پزشک، به شما می گویند که اگر روزی در معرض آزار جنسی بودید، چه باید بکنید.

جامعه در کسوت هیئت منصفه

زهرا مینویی، فعال حوزه زنان و وکیل دادگستری، به سؤال هایی درباره واکنش های درست به آزار جنسی، و صحبت کردن درباره آن در فضای مجازی پاسخ داد. مینویی در پاسخ به این پرسش که آیا تصمیم گیری درباره یک اتهام مانند تجاوز و آزار که تشخیص آن در کشور ما پیچیدگی دارد، می تواند بر عهده جامعه باشد؟ به بیان دیگر در شرایط فعلی آیا ما باید جرم را اثبات شده بدانیم؟ یا باید نتیجه را به دادگاه بسپاریم؟

گفت: به عنوان وکیل باید بگویم تا وقتی حکم قطعی راجع به یک مسئله صادر نشده، جامعه نباید حکم قطعی درباره اش صادر کند؛ ولی اگر بخواهم به عنوان یک زن و فعال حقوق زنان به این سؤال جواب بدهم، می گویم از پیچیدگی های اثبات تجاوز در سیستم قضائی آگاهم، به این آگاهم که قربانی همواره در چه جایگاهی قرار می گیرد که حتی خودش را مقصر می داند و چه بار نکوهشی همراه خود حمل می نماید و چقدر این نگاه فرودستانه به زنان قربانی، راه را برای یک زن سخت می نماید تا شکایت از چنین جنایتی را به دادگاه ببرد.

همه مسائل دیگری که این روز ها خیلی درباره آن ها حرف زده اند، بار سنگینی به لحاظ اجتماعی و فرهنگی روی دوش قربانی می گذارد. همه این ها باعث می گردد موکول کردن همه چیز به دادگاه سخت باشد. اینکه اجتماع هیچ نقشی این وسط نداشته باشد، برای قربانی و آزاردیده سخت است. برای همین به نظرم جامعه می تواند نقش هیئت منصفه داشته باشد و همه ادله طرفین را بشنود و با دانسته هایش در نهایت بتواند تصمیم بگیرد.

به هرحال همه باید بدانیم، وقتی چیزی در فضای مجازی منتشر می گردد، ما تنها ادله یک نفر را می شنویم و همه حقیقت را نمی دانیم؛ بنابراین کمی احتیاط بد نیست، اما این به آن معنا نیست که جامعه نمی تواند نسبت به یک فرد متجاوز که روایتی درباره او منتشر می گردد، قضاوتی نداشته باشد.

او در پاسخ به این پرسش که عموما کسی که مورد آزار قرار می گیرد، در دعاوی حقوقی ایران چگونه می تواند ادعایش را ثبات کند؟ گفت: در حقوق ایران آزاردیده می تواند دعوای کیفری مطرح کند، ولی با او مثل کسی برخورد می گردد که ممکن است هر ادعای دیگری را مطرح کند؛ یعنی بار اثبات ادعا بر عهده خود اوست.

ما می دانیم که قربانی در موقعیتی که مورد آزار قرار گرفته، تحت چه فشاری بوده و چه خشونتی جنسی و روانی- عاطفی را متحمل شده. درعین حال می دانیم که آگاهی بخشی در مسائلی این چنینی چقدر در جامعه ما ضعیف است و می دانیم قربانی چه باری را با خودش حمل می نماید که در خیلی از موارد خودش را مقصر می داند. می دانیم او فشار خانواده اش را دارد، حتی دوستانش و همکارانش ممکن است حمایتش ننمایند. همه این ها باعث می گردد قربانی از خیر شکایت کردن بگذرد، اما اگر هم شکایت بکند، پشتوانه ادله اش ضعیف است.

از طرفی این مدل شکایت ها حکم شمشیر دولبه را دارد، چون ممکن است اتهام به خودش برگردد و برای همین اثبات ادعا سخت است. این روز ها من دیده ام که درباره اینکه اگر مورد تعرض واقع شدیم، چه نکات حقوقی ای را باید مدنظر داشته باشیم، در فضای مجازی نکات خوبی نوشته شده؛ مثل اینکه خیلی سریع شکایت کنیم و آثار آزار رخ داده را حفظ کنیم. اگر درباره همه این ها حرف زده گردد و قربانی به آن آگاه باشد، قربانی شاید بتواند ادله اش را اثبات کند. به نظر من این مهم است که بدانیم نباید در برابر آزار سکوت کنیم، حتی اگر در لحظه واکنش نشان دهیم و برای دیگران صحبت کنیم، بعد ها به عنوان ادله به ما یاری می نماید.

وی در ادامه اضافه نمود: متأسفانه قوانین ما برای بزه دیده آن قدر مترقی نیست تا بتوان به وسیله دلیل به او یاری کرد، به ویژه وقتی بزه دیده زن است و آن نگاه جنسیتی و فرودستی به زنان و مقصرپنداشتن که متأسفانه در کلانتری و سیستم قضائی وجود دارد هم سد و مانع است. برای همین خیلی سخت است که حمایتی را در سیستم قضائی داشته باشی تا بتوانی ادعایت را اثبات کنی. شاید تشکیل پرونده جنسی شخصیت و یاری دریافت از یک روان شناس و مددکار در پرونده و داشتن ضابط و قضات تحصیل نموده که به صورت تعیین درباره خشونت جنسی آموزش دیده باشند و نحوه رفتار با قربانی و بزهکار را بدانند، راهگشا باشد که البته ما در حال حاضر چنین سیستمی را نداریم.

مینویی گفت: کسی که مورد تعرض قرار می گیرد، برای اینکه بتواند در دادگاه جرم را اثبات کند، اولین قدم برایش این است که خودش خودش را مقصر نداند، سعی کند حمایت خانواده و اطرافیان را به دست بیاورد، روایت خود را محکم تعریف کند و آن را تا مدت زیادی پنهان نگه ندارد تا آثار آن اتفاق از بین نرود. مثلا اگر آزار به صورت جسمانی باشد، ممکن است در مراحل تحقیقات بتوان از آثاری مثل ساییدگی یا کبودی یا پارگی لباس به عنوان ادله استفاده کرد. البته من می دانم هر قربانی در این موقعیت فلج می گردد و شاید توان سروصدا نداشته باشد. اما کلا واکنش ها در سیاست جنایی متفاوت است و می گوید که نمی گردد از همه یک واکنش را در برابر تجاوز خواست. نمی گردد آزاردیده را قضاوت کرد، اما اگر بتواند از دیگران یاری بگیرد، قاعدتا دعوایش مستندتر خواهد بود.

این وکیل دادگستری در پاسخ به این سؤال که آیا رفتن به منزل آزارگر به خودی خود جرم است می گوید: خیر. رفتن به منزل متعرض جرم نیست؛ چراکه در روابط اجتماعی، انسانی و کاری روابط این چنینی وجود دارد. بار ها و بار ها هر کدام از ما برای روابط اجتماعی و کاری به منزل یکدیگر رفته ایم و اتفاقی هم نیفتاده. لزوما رفتن به خانه دیگری نمی تواند دلیلی بر رضایت قربانی مبنی بر تعرض باشد.

وی همچنین در پاسخ به این سؤال که به عنوان یک وکیل فکر می کنید باید همراه جنبش اجتماعی اخیر در ایران شد؟ می گوید: چیزی که واضح است این است که کمترین نتیجه این روایت کردن، جنبه بازدارندگی آن است. من توییتی دیدم که کسی نوشته بود بعد از اتفاقات اخیر چندین متعرض از او معذرت خواهی و اظهار ندامت کردند و خواسته اند که نامشان را فاش نکند. این نشانه خوبی است و نشان می دهد که این روایت ها مؤثر است. اما به نظرم ما همچنان باید جنبه احتیاط را رعایت کنیم و این مهم است که به خودمان یادآوری کنیم ما همه حقیقت را نمی دانیم، از نیت همه خبر نداریم. کمی احتیاط به جای واکنش های هیجانی در این فضا نتایج بهتری دارد.

مینویی در خاتمه تأکید کرد: ما در قانون مجازات اسلامی چیزی به نام تجاوز نداریم. همه روابط مبتنی بر خشونت جنسی، تحت عنوان حدود در قانون مجازات اسلامی دسته بندی شده که هرکدام عناوین خاصی دارد و برای اثباتش ادله خاصی نیازمند است. قطعا اثبات تجاوز در همه جای جهان پیچیدگی دارد. در بسیاری موارد به خصوص در کشور ما بار اثبات بر عهده قربانی است و همین کار را سخت می نماید. اگر قانون مجازات تبعیض مثبتی داشت و نهاد قضائی می توانست از آزاردیده حمایت کند و بعد برای طرفین پرونده شخصیت تشکیل بدهد و به پرونده در فضایی دور از تفاوت جنسیتی رسیدگی کند، ما به نتایج بهتری می رسیدیم.

صدور حکم درباره تجاوز با پزشکی قانونی نیست

دکتر آسیه جعفری، کارشناس بالینی سازمان پزشکی قانونی، درباره نحوه رسیدگی به ادعای تجاوز در سازمان پزشکی قانونی توضیحاتی را ارائه کرد. وی گفت: فرد مدعی باید اول در مراجع قضائی شکایت خودش را ثبت کند. هر مرجعی اجازه رسیدگی به این موضوع را ندارد و فقط دادگاه مرجع ذی صلاح برای آنالیز این نوع پرونده هاست. در صورت صدور دستور آنالیز از طرف مرجع قضائی، سازمان پزشکی قانونی کلیه آنالیز های لازم را انجام می دهد.

او تأکید کرد امکان مراجعه مستقیم به سازمان پزشکی قانونی وجود ندارد و آنالیز این موارد منوط به ارجاع فرد آزاردیده از سوی مرجع قضائی به سازمان پزشکی قانونی است.

وی با بیان اینکه برای تشخیص تجاوز، زمان بسیار حائز اهمیت است، توضیح داد: اگر فردی مورد آزار قرار بگیرد، زمان تعیینی فرصت هست تا در پزشکی قانونی با نمونه برداری، دی ان ای فرد متجاوز از روی ترشحات موجود روی بدن قربانی استخراج گردد. برای نمونه برداری ها محدوده زمانی تعیینی وجود دارد بنابراین مهم است که قربانی قبل از شست وشو یا هر اقدام دیگری که موجب ازبین رفتن نمونه های باقیمانده گردد، در اولین فرصت برای آنالیز و اخذ نمونه مراجعه کند.

وی گفت: اگر یک فرد مؤنث سابقه ارتباط جنسی قبل از آزار ندارد، وقتی مورد آزار قرار می گیرد، بسته به خصوصیات فیزیکی بدن قربانی و شدت خشونت به کاررفته ممکن است آثار ظاهری ناشی از تجاوز باقی بماند یا نماند. وقتی آزار مقعدی رخ می دهد بسته به مقاومت قربانی ممکن است در اطرف مقعد جرحی ایجاد بگردد یا نگردد؛ بنابراین برای همه قربانیان آزار جنسی نمی توان انتظار بروز علائم یکسان داشت. اما به صورت کلی می توان گفت اگر کسی رابطه جنسی قبلی نداشته باشد، احتمال برجاماندن آثار تجاوز بیشتر است. اگر سایر نقاط بدن نیز مورد ضربه قرار گیرد مثل جای بستن با طناب، نیشگون دریافت یا سیلی، این آثار هم در گزارش پزشکی قانونی درج می گردد. البته وجود یا نبود آثار، نه رد نماینده آزار جنسی است و نه احرازنماینده آن، زیرا برای اثبات آزار جنسی باید عدم رضایت احراز گردد. یعنی فرد بدون رضایت وارد رابطه جنسی شده باشد.

او با بیان اینکه احراز رضایت وظیفه پزشکی قانونی نیست، گفت: گاهی ارتباط جنسی به دلیل قول و قرار هایی بین افراد اتفاق می افتد. ممکن است مرد قولش را انجام ندهد و زن برای تلافی ادعای تجاوز بکند. در این موارد در واقع تجاوزی اتفاق نیفتاده، چون فرد رضایت به ارتباط داشته است. پس همه شکایت ها آزار جنسی واقعی نیست. اما وقتی ادعای آزار جنسی مطرح می گردد، کارشناس سازمان پزشکی قانونی فارغ از رضایت یا عدم رضایت طرفین موظف به انجام آنالیز ها به طور کامل است. علاوه بر معاینه سراسر بدن از نظر وجود آثار ضرب و جرح، اشیای ارائه شده نظیر البسه، ملحفه و... که احتمال آلوده بودن آن ها به ترشحات متجاوز وجود داشته باشد، مورد آنالیز قرار می گیرند. نمونه برداری و آنالیز های آزمایشگاهی به این منظور است که مقداری هرچند اندک از ترشحات متجاوز را روی بدن یا درون حفره های بدن فرد آزار دیده، پیدا کنیم.

در عین حال معاینات جسمانی و معاینات جنسی را انجام می دهیم تا بتوانیم هرگونه آثار ظاهری را یافته و ثبت کنیم. در نهایت مجموع این یافته ها به مقام قضائی اعلام می گردد. البته نتیجه ارزیابی های آزمایشگاهی دیرتر آماده می گردد و در مجموع مقام قضائی با تحقیقات محلی صورت گرفته و مصاحبه با فرد مدعی و فرد متهم به تجاوز و لحاظ کارشناسی های ارائه شده توسط پزشکی قانونی به نتیجه می رسد که آیا آزار محرز می گردد یا نه.

این پزشک با بیان اینکه پیچیدگی تشخیص آزار جنسی در همه جهان وجود دارد، گفت: در همه جهان هم این بحث وجود دارد، حتی در کشور هایی مثل انگلستان، درصد بسیار زیادی از ادعا های آزار جنسی، به محکومیت متهم ختم نمی گردد؛ چراکه اثبات آن بسیار سخت است. چنانچه آزاردیده با تأخیر مراجعه کند شواهد جسمانی از بین می رود و امکان انجام ارزیابی های آزمایشگاهی نیز وجود نخواهد داشت.

وی در پاسخ به این سؤال که آزاردیده چه نکاتی را باید پس از آزار در ذهن داشته باشد، گفت: مهم ترین نکته درخصوص زنانی که مورد آزار جنسی قرار می گیرند، این است که از حاملگی جلوگیری گردد و همچنین از ابتلا به بیماری هایی که به وسیله جنسی منتقل می گردد (STD) جلوگیری گردد. در این خصوص، راهنمای بالینی توسط وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی تدوین شده و ضروری است کلیه پرسنل بهداشتی درمانی از آن آگاه باشند تا بتوانند افرادی که آن ها را مورد مشورت قرار می دهند، هدایت نمایند.

فرد آزاردیده باید به مراکز مشاوره بیماری های رفتاری ارجاع گردد، چون دارو هایی که در پروتکل کشوری برای افراد آزاردیده در نظر گرفته شده فقط در این مراکز وجود دارد. این مراکز در بعضی بیمارستان ها و مراکز بهداشتی درمانی مستقر هستند و بعضی از آن ها به صورت 24 ساعته ارائه خدمت می نمایند. همه مراکز بهداشتی درمانی از جمله پزشکان و ماما ها موظف هستند به این افراد آموزش های لازم را ارائه دهند.

اگر آزاردیده می خواهد شکایت کند، نباید خودش را بشوید. از طرفی به خاطر رعایت بهداشت و جلوگیری از بیماری باید خودش را هرچه سریع تر بشوید و از طرف دیگر برای افزایش احتمال پاسخ مثبت در نمونه برداری ها نباید بدنش را بشوید؛ بنابراین بهتراست هرچه سریع تر از طرف مرجع قضائی به سازمان پزشکی قانونی ارجاع گردد تا نمونه برداری های لازم انجام گردد.

رنج آزاردیده را تقلیل ندهیم

دکتر علی نیکجو، روان پزشک، با بیان اینکه در پرداختن روان کاوانه به مسئله آزار جنسی، باید نکات زیادی را مد نظر قرار داد، می گوید: نکته اول این است که در رخداد آزار جنسی، نکته اولی که ممکن است به ذهن متبادر گردد، این است که اگر چنین اتفاقی افتاده امری یک طرفه است؟

در هر حادثه ای ممکن است دو طرف نقشی داشته باشند، اما قطعا و حتما نقش دو طرف با یکدیگر قابل قیاس نیست. مخصوصا وقتی چنین اتفاقی به صورت کاملا تصادفی حادث می گردد؛ بنابراین در مسئله تجاوز پرداختن به سهم فرد آزاردیده، کاری فوق العاده غیراخلاقی و غیرانسانی است که می تواند درد او را چند برابر کند. شاید قربانی بخواهد روزی در محیطی امن و حرفه ای، درباره وجوه مختلف این رویداد صحبت کند، اما این هیچ ربطی به بی تعهدی و بی مسئولیتی فرد متجاوز ندارد.

نیکجو در ادامه اضافه نمود: دوم اینکه اگر فضا به گونه ای باشد که متجاوز در شرایط father figure، شرایط بزرگی و اتوریته قرار بگیرد (مثل اینکه متجاوز مشهور باشد یا صاحب قدرت و ثروت و مکنت باشد، مدیر یک مجموعه باشد، استاد دانشگاه یا آموزشگاهی باشد، تراپیست یا پزشک باشد) یا هرکسی که در فضایی قرار بگیرد که بتواند به زیردستش تعرض کند، همین که حتی به او پیشنهاد بدهد، با توجه به موقعیت کاملا غیرمساوی که بین او و آزاردیده وجود دارد، خود این پیشنهاد یک پیش تجاوز محسوب می گردد. برای اینکه این دو طرف در شرایط مشابه قرار ندارند و همین قربانی را در شرایط خلع سلاح قرار می دهد.

این روان پزشک با اشاره به اینکه مسئله بعدی کرختی آزاردیده حین تجاوز است، اعلام کرد: قربانی ممکن است حین تجاوز دچار سرشدگی، یا کرختی هیجانی یا رخوت حسی گردد و نتواند مقاومت کند. این امر به هیچ وجه نشانه رضایت او یا حتی رضایت نسبی او در حادثه ایجادشده نیست. این مسئله به هیچ وجه نشانه عدم جسارت و شجاعت او در ممانعت از فضای ترسناکی که برای او ایجاد شده نیست. بلکه، آخرین راه چاره قربانی برای نجات یافتن از فضای فوق اعلاده دهشتناکی است که در آن گرفتار شده؛ او به وسیله جداکردن فضای جسمانی مورد تجاوز، با فضای ذهنی خودش، می خواهد خودش را نجات دهد تا بتواند به صورت ناخودآگاه فضای جسمی و ذهنی اش را جدا کند و آسیب کمتری ببیند و این امر به هیچ وجه شماتت آمیز نیست. وقتی چنین حادثه ای اتفاق می افتد، قربانی میل شدیدی به پاک کردن آثار تجاوز دارد. این کاملا قابل درک است، اما باید بداند که پزشکی قانونی به این شواهد متقن نیازمند است و برای همین باید خودش را کنترل کند.

بنابراین در اولین فرصت باید بتواند به یک رابطه امن از پیش تشکیل شده ای که در خانواده شکل گرفته، تکیه نموده و با آن ها تماس گرفته و از آن ها یاری بگیرد. یا با دوستی معتمد تماس بگیرد و در این جهت تنها نباشد. پس از رسیدن به فضای امن، به پزشک مراجعه کند تا مورد معاینه قرار گرفته و بتواند با دریافت گواهی به پزشکی قانونی مراجعه کند.

نیکجو گفت: مراجعه به پزشک و پزشکی قانونی برای آزاردیده، با یک ناگریز انجام می گردد. این ناگریز همان حرف زدن و تبدیل احساسات سنگین و صعب به کلمات است. او به هر حال باید درباره این دقایقی که بر او گذشته حرف بزند. این در عین حال که بسیار سخت است، مهم است. ما باید مسائلی مهم را در رویکرد پزشک و خانواده در نظر بگیریم. خانواده آزاردیده، نباید اتفاق حادث شده را به فاجعه جبران ناپذیر بدل نمایند. یعنی پدر و مادر و برادر قربانی، نباید به نحوی برخورد نمایند که گویی فاجعه ای جبران ناپذیر حادث شده است. از طرفی هم نه پزشک و هرکس دیگری به بهانه ایجاد آرامش برای قربانی، نباید اتفاق بزرگی که برای او افتاده را تقلیل دهد. این کار باعث کلافگی قربانی می گردد و او فکر می نماید درک نشده است.

او در خاتمه اعلام کرد: در طول مراجعات به پزشکی قربانی و همچنین مراجعه به جلسات تراپی و همین طور در صورت لزوم مصرف دارو، حمایت جسمانی و فیزیکی و همراهی فرد آسیب دیده از سوی خانواده یا دوستان معتمد برای او امنیت بخش و یاری نماینده است. مراجعه زودهنگام به درمانگر متعهد و حرفه ای، نقش جدی در درمان زودهنگام تخریب روانی واردشده خواهد داشت.

مسلما روان درمانی باید در یک محیط امن اتفاق بیفتد و در ترمیم جراحت بسیار مهم است. خانواده و روان درمانگر باید مراقب علائم باشند. فلاش بک مکرر به جرم حادث شده، خشم فراوان، بی خوابی، افت شدید عملکرد، رفتار های آسیب زننده به خود مثل تیغ زدن و افکار خودکشی و اقدام و پناه به مواد مخدر و الکل از آثار آزار جنسی است و در صورت وقوع این آثار، باید به طور اورژانسی به متخصص مراجعه گردد. قربانی گاه کوشش می نماید که موضوع را برای سال ها فراموش کند. کوشش می نماید که طوری با ذهنش برخورد کند که انگار اساسا اتفاقی حادث نشده و این باعث می گردد فرایند سوگ در او به تعویق بیفتد و همین امر باعث بیماری های مختلفی در وی می گردد. باعث وسواس شدید و خشم زیاد به هم جنس و غیرهم جنس و خانواده می گردد و دلهره و اضطراب را به او تزریق می نماید.

آزاردیده در این شرایط اعتمادبه نفسش را از دست می دهد و احساس گناه و عذاب وجدان دائمی می گیرد. خود را کثیف می بیند، حتی گاه تمایل به تغییر جنسیت و تشکیک در هویت خود دارد تا از همه این راه ها بتواند راهی پیدا کند تا فشار کمتری را تجربه کند. بازخوانی و بازسازی عزت نفس و حرمت نفس و اعتماد به خود و احساس کنترل بر خود و محیط و پیداکردن فضای امن برای برقراری رابطه نیاز به زمان بیشتر در جلسات سایکوتراپی دارد و این امر در یک رابطه دونفره داینامیک امن حرفه ای با تراپیست مسلما میسر می گردد.