در ذهن رهبر کره شمالی چه می گذرد؟ - بهترین عینک آفتابی

به گزارش بهترین عینک آفتابی، کیم جونگ اون، دو ماه است همه را در بهت و حیرت فرو برده. او به راستی یکی از عجایب هفتگانه عصر سیاست مدرن است.

به گزارش بهترین عینک آفتابی، متین مسلم در ادامه یادداشت خود در خبرآنلاین نوشت: تقریبا یک سال پیش، اون به مانند سال های پس از 2011، نمایشی خیره کننده والبته سخت رعب آور از به کارگیری انواع موشک های تاکتیکی کوتاه و میان برد و استراتژیکی با برد بلند اتمی و غیر اتمی مخرب را به اجرا گذاشت. اکنون آفتاب تابان وعده صرف نان ذرت تست شده همراه با مربای توت فرنگی مخصوص به رئیس جمهور ترامپ داده است!

خدای من، در آن صبح 23 آوریل در کاخ اقامت اون چه اتفاقی افتاد که او را به یکباره به آدم دیگری تبدیل کرد؟ زمان در کره شمالی در حال عقب یا جلو رفتن است؟ تعیین نیست! آیا دربرابر تجربه ای مدرن و متفاوت از نوعی ترمینولوژی غیرانقلابی در عصر ضد ایدئولوژی پسا جوچه کیم ایل سونگ قرار گرفته ایم؟ نمی دانیم! یا در تحلیل نهایی اما غیر شفاف، آنچه مشاهده می گردد شاید بخشی از همان رفتارهای معمول اون باشد. این را هم نمی دانیم!

برخلاف تصور، پاسخ به این سوالات چندان ساده نخواهد بود. نه به این دلیل که تحلیل رفتار کیم اون ساده نیست (که حتما نیست)، بلکه بیشتر به این اعتبار که در بالادست روابط و رقابت های ایالات متحده و چین با روسیه آقای پوتین، آنچه در شرق آسیا مشاهده می گردد، می تواند ارتباط و مواجهه مستقیمی با دو راهبرد مستقل امنیتی فوق استراتژیک واشنگتن و پکن درحوزه امنیت عمومی پاسیفیک و دریای چین جنوبی و دریای ژاپن داشته باشد.

بعضی تحلیل گران امور امنیت استراتژیک در آسیا می گویند تحولات جاری، بیش از آنکه ماهیت مستقلی داشته یا الزاما با خواست رهبری کره شمالی مرتبط باشند، به نظر می رسد بخشی از یک تحول عمده تر در منطقه ای است که چین به گونه ای مناقشه برانگیز آن را فلات امنیتی خود می داند و ایالات متحده و متحدانش خصوصا ژاپن و اندونزی با آن مخالفند. با توجه به راهبرد نظامی و امنیتی چین تا سال 2050، این تقابل فوق استراتژیک به احتمال قوی، بخشی از استراتژی همسان سازی پکن برای تسلط برمنطقه بدون توسل به زور نامتعارف یا به تعبیر ژاپنی ها آهن نرم به شمار می رود.

بعضی دیپلمات های آسیایی مقیم واشنگتن معتقدند پکن با حل مسئله اتمی و موشکی کره شمالی مترصد است نهایتا زمینه خروج ایالات متحده از منطقه دریای جنوبی چین، خاک کره جنوبی و دریای ژاپن را فراهم آورد. یک مقام ارشد سیاسی وزارت خارجه کره جنوبی که در شرایط کنونی ترجیح می دهد هویتش آشکار نگردد، می گوید: سئول اطمینان یافته اگر موضوع کره شمالی حل گردد، پکن خواهان کاهش حضور نظامیان آمریکا در کره جنوبی و ژاپن و نهایتا خروج ناوگان هفتم نیروی دریایی ایالات متحده از منطقه خواهد شد. او در پاسخ به این سوال که آیا رهبران چین پیروز خواهند شد؟ با خنده می گوید: از جنبه ترجیح شخصی و دیپلماتیکی، نه!

ارزیابی سیاسی این دیپلمات، قابل تامل است. شاید به همین دلیل بود که در اوج خوش بینی های بوجود آمده بر سر دیدار 12 ژوئن کیم اون و دانلد ترامپ در سینگاپور، یک مقام ارشد کره شمالی اوایل هفته گذشته در اعتراض به مانور نظامی مشترک آمریکا و کره جنوبی، به یکباره با لحنی تند و کاملا شناخته شده در دیکسیونر سیاسی پیونگ یانگ، ایالات متحده را مورد حمله قرار داد که نتیجه آن متعاقبا اعلام لغو دیدار سینگاپور از سوی رئیس جمهور ترامپ بود. نه تنها رئیس جمهور ترامپ بلکه بسیاری از آگاهان مستقل سیاسی معتقد بودند پکن در این بحران 48 ساعته نقش محوری داشته است. گرچه اطلاعات دقیق و موثقی در دست نیست اما با حمایت پکن احتمال سمبلیک بودن واکنش کره شمالی چندان دور از ذهن نمی تواند باشد. پکن نشان داد پلیس محلی کماکان سر چهارراه ایستاده است آقای ترامپ!

در جبهه مخالف اما تحلیل گرانی هم معتقدند اگر چه رویارویی آینده دو قدرت چین و ایالات متحده در منطقه قطعی است اما در یک نتیجه گیری نسبتا منطقی می گویند حل بحران شبه جزیره کره، اتفاقا به ایالات متحده فضا و امکان بیشتری برای حضور کم هزینه تر در منطقه برای محدود کردن قدرت چین خواهد داد. این تحلیل گران معتقدند احتمالا اقدامات رهبران چین بالقوه می تواند به منطقی معکوس علیه خود پکن تبدیل گردد. دلیل آن هم روشن است. در یک نمونه واضح، گسترش قدرت دریایی نظامی چین در دریای ژاپن، دریای چین جنوبی و جزایر استراتژیک پاراسل و نیز ساخت فرودگاه در جزایرمصنوعی اسپراتلی در آب های آزاد زمینه نگرانی های فزآینده ای را فراهم آورده و حضور گسترده تر نیروی دریایی آمریکا و افزایش توان نظامی ژاپن را موجب شده است. ادامه این فرایند از سوی چین به اتحاد نظامی و سیاسی - امنیتی - راهبردی تازه ای میان ایالات متحده و متحدان نگران منطقه اش منجر خواهد شد.

به همین دلیل از آنجا که این نوع اعمال قدرت به خودی خود تهدیدی بالقوه و خطرناک محسوب می گردد، فکر می کنم در شکل نهایی محال است اتفاقی مانند حل بحران مزمن شبه جزیره کره، مستقلا بتواند اوضاع را آرام یا به خروج نظامی ایالات متحده از منطقه منتج گردد.

تصور می کنم این بخش از تحلیل چینی ها با واقعیات راهبردی شناخته شده در منطقه سازگار نیست. از سوی دیگر در میان همه این واقعیات انتزاعی نامنطبق و نامتقارن مورد نظر رهبران چین، آن بخش سناریو که حل مسئله کره شمالی، به پکن امکان خلع سلاح ایالات متحده و متعاقبا حضور بی رقیب در منطقه را می دهد از بقیه بیشتر دور از ذهن بوده و البته جلب توجه می نماید.