بوی مومیایی دایۀ فرعون بازسازی شد؛ چیزی بین صابون و آسفالت! - بهترین عینک آفتابی

به گزارش بهترین عینک آفتابی، پس از شناسایی و بازآفرینی عطر مرهم های مورد استفاده در مومیایی کردن یک نجیب زاده مصر باستان، بازدیدنمایندگان موزه قرار است با بوییدن آن به بیش از 3500 سال قبل سفر نمایند.

به گزارش فرادید، شاید مومیایی کردن در فکر شما تصویر بانداژ و کوزه را تداعی کند، اما مومیایی کردن یک فرآیند معطر بوده که طی آن، بدن و اعضای بدن مومیایی می شدند تا برای زندگی پس از مرگ حفظ شوند.

با این حال، دانشمندان با کمبود متون مصر باستان که مواد تشکیل دهنده این فرایند را معرفی کند، از تجزیه و تحلیل های مدرن برای موشکافی مواد بکاررفته در این فرایند استفاده نموده اند.

اکنون محققانی که مشغول مطالعه بقایای مرهم های مورد استفاده در مومیایی کردن یک زن نجیب زاده به نام سناتنی هستند، نه تنها دریافته اند که بسیاری از مواد تشکیل دهنده این مومیایی ها از خارج از مصر آمده اند، بلکه توانسته اند عطر آن ها را نیز بازتولید نمایند.

باربارا هوبِر، نخستین نویسنده این تحقیق از موسسه زمین انسان شناسی ماکس پلانک، می گوید: مرهمِ مومیایی سناتنی به عنوان یکی از پیچیده ترین مرهم های آن دوران شناخته شده است.

این تیم که گزارشاتشان در مجله گزارشات علمی منتشر شده می گویند: سناتنی حدود 1450 قبل از میلاد می زیسته و دایه فرعون آمنهوتپ دوم بوده است.

کوزه های کانوپیک سناتنی (کوزه هایی که اندام های مومیایی متوفی را در آن نگه می داشتند) سال 1900 به وسیله هوآرد کارتر، باستان شناس بریتانیایی که بعد ها به علت نقشش در کشف مقبره توت عنخ آمون مشهور شد، در مقبره ای در دره پادشاهان کشف شدند.

هوبر و همکارانش شش نمونه از بقایای مرهم های مومیایی را از داخل دو کوزه که با توجه به کتیبه های هیروگلیفی زمانی حاوی ریه ها و جگر سناتنی بودند، تجزیه و تحلیل کردند و دریافتند که مرهم ها حاوی ترکیب پیچیده ای از مواد هستند، از جمله: چربی ها و روغن ها، موم زنبور عسل، قیر، صمغ درختان خانواده کاج، ماده ای به نام کومارین که رایحه ای شبیه وانیل دارد و اسید بنزوئیک که در بسیاری از منابع گیاهی از جمله دارچین و میخک یافت می گردد.

به گفته این تیم، بسیاری از مواد تشکیل دهنده، باید به مصر وارد می شدند. هوبر می گوید: برای نمونه، صمغ های خاصی مانند صمغ درخت کاج اروپایی احتمالاً از شمال مدیترانه و اروپای مرکزی وارد شده است. یک ماده دیگر صمغی به نام دامار است که مختص جنگل های استوایی جنوب شرق آسیاست و دیگری صمغ درخت پسته. در صورتی که صمغ مورد نظر دامار باشد، نشان دهنده شبکه های تجاری گسترده مصری ها در اواسط هزاره دوم پیش از میلاد است که مواد اولیه را از مسافت های دور وارد می کردند.

اما همه مواد تشکیل دهنده شناسایی شده در هر دو کوزه وجود نداشت، یافته ای که شاید نشان دهد این مرهم ها مختص اندام ها بودند، اگرچه تیم تحقیقاتی گفت که شاید این مواد در اصل یکسان بودند، اما ترکیب ضعیفی داشتند یا به شکل متفاوتی تجزیه شدند.

محققان می گویند تعداد کمی از مومیایی ها مانند سناتنی به این پیچیدگی مومیایی شدند، حقیقتی که با منشأ غیرمحلی بسیاری از مواد تشکیل دهنده، نشان دهنده جایگاه اجتماعی بالایی اوست؛ جایگاهی که عظمتش از محل دفن او و نوشته هایی که این شخصیت را زینت پادشاه معرفی نموده اند تعیین می گردد.

هوبر اضافه نمود ما با همکاری یک عطرساز، رایحه مرهم ها را بازسازی کردیم که قرار است در نمایشگاهی در موزه موسگارد دانمارک در پاییز سال جاری عرضه گردد. نام بوی این مرهم رایحه ابدیت است.

دکتر ویلیام تولت، کارشناس تاریخ حسی دانشگاه یورک می گوید بازآفرینی رایحه های تاریخی برای درک رابطه بین گذشته و حال بسیار مهم است.

برای بینی ما، بو های گرم، صمغی و کاج مانندِ کاج اروپایی شاید بیشتر یادآور محصولات پاک نماینده باشد و رایحه گوگردی قیر شاید آسفالت را در فکر ما تداعی کند. اما برای مصری ها، این بو ها به وضوح معانی دیگری مرتبط با معنویت و موقعیت اجتماعی داشتند.