ژن تصمیم گیری پیدا شد - بهترین عینک آفتابی

به گزارش بهترین عینک آفتابی، چنین رفتارهایی، نخستین شواهد مبنی بر این بودند که ژن ها می توانند به تصمیم گیری حتی تصمیماتی که حداقل برای یک انسان منطقی به نظر نمی رسند، جهت بدهند. در این مورد به نظر می رسید که ژن Arc برای وادار کردن موش ها به ادامه جستجوی غذا حتی زمانی که به نظر نمی رسد ضروری باشد، مهم است.

پژوهشگران آمریکایی در آنالیز روی موش ها دریافتند که یک ژن ویژه در تصمیم گیری نقش دارد.

به گزارش ایسنا، آیا تا به حال تصمیمی را در گذشته گرفته اید که غیرمنطقی به نظر برسد؟ یک پژوهش تازه نشان می دهد که بعضی از تصمیم ها تا مقدار ای خارج از کنترل هستند.

این پژوهش، الگوی عجیبی را از تصمیم گیری در موش ها نشان می دهد که تحت تأثیر یک ژن ویژه به نام Arc قرار گرفته است. این پژوهش نشان داد که موش ها هنگام جستجوی غذا، به جای ماندن در مکان های سرشار از غذا، بارها از یک مکان خالی بازدید می نمایند اما موش هایی که فاقد ژن Arc هستند، روش عملی تری را نشان می دهند. موش های گروه دوم در محل غنی از غذا ماندند و در نتیجه، کالری بیشتری را مصرف کردند.

براساس این پژوهش، موش ها برای گرفتن بعضی از تصمیم ها تنظیم شده اند. این پژوهش می تواند پیامدهایی را برای انسانها نیز داشته باشد. این پژوهش منحصربه فرد می تواند دری را به روی یک حوزه تازه به نام ژنتیک تصمیم گیری باز کند که تأثیر ژنتیک را بر تصمیم گیری، احتمالا حتی در انسان ها مورد آنالیز قرار می دهد.

دکتر کریستوفر گرگ(Christopher Gregg)، نوروبیولوژیست دانشگاه یوتا(UofU) و پژوهشگر ارشد این پروژه گفت: این پژوهش به ما می گوید که حیوانات در تصمیم هایی که می گیرند، محدود هستند. ژنتیک، آنها را به سوی مسیر سوق می دهد.

گرگ و گروهش پس از این که متوجه شدند موش ها به طور مکرر یک تصمیم غیرمنطقی را می گیرند، آنالیز تصمیم گیری را شروع کردند. موش ها پس از یافتن یک انبار پر از دانه های پنهان، به جای ماندن برای خوردن آنها، مدام به مکانی برمی گشتند که روز پیش غذا در آن وجود داشت. در این روز، مکان اصلی خالی بود. گرگ ادامه داد: گویی موش ها با خود فکر می کردند که آیا مکان اول واقعا غذا ندارد. به نظر می رسید آنها فکر می نمایند چیزی را از دست داده اند.

برای گرگ و همکارانش، این رفتار هیچ معنایی نداشت. حیوانات در نهایت به علت زمان صرف شده برای بازگشت مداوم به انبار خالی، کمتر غذا خورند. گرگ شرح داد که اگر چنین رفتاری باعث گردد موش ها در طبیعت کمتر غذا بخورند، دردسرساز خواهد بود زیرا دریافت نکردن کالری کافی می تواند برای موش مضر باشد.

شگفتی واقعی زمانی رخ داد که پژوهشگران دریافتند موش های فاقد یک ژن ویژه، بیشتر محتمل است که بمانند و غذا بخورند. در نتیجه، آنها به طور کلی کالری بیشتری را مصرف کردند.

چنین رفتارهایی، نخستین شواهد مبنی بر این بودند که ژن ها می توانند به تصمیم گیری حتی تصمیماتی که حداقل برای یک انسان منطقی به نظر نمی رسند، جهت بدهند. در این مورد به نظر می رسید که ژن Arc برای وادار کردن موش ها به ادامه جستجوی غذا حتی زمانی که به نظر نمی رسد ضروری باشد، مهم است.

دکتر کورنلیا استاچر هورندلی(Cornelia Stacher-Hörndli)، نوروبیولوژیست دانشگاه یوتا و از پژوهشگران این پروژه گفت: همه ما درک واضحی از چگونگی حدس زدن مجدد چیزی داریم اما چه کسی فکر می کرد که چنین رفتاری تا این مقدار تحت تأثیر یک ژن باشد؟ نتایج به دست آمده، این پرسش را ایجاد می نمایند که آیا سایر سوگیری های شناختی نیز تحت کنترل ژنتیکی هستند یا خیر.

رمزگشایی رفتار

برای چشم انسان، زندگی یک موش بسیار ساده به نظر می رسد. وقتی موشها در یک محیط طبیعی در آزمایشگاه گرگ قرار گرفتند، خانه را ترک کردند، به آنالیز محیط اطراف خود پرداختند، در پی غذا گشتند، کمی غذا خوردند و توقف هایی را در بازگشت به خانه داشتند اما پس از اینکه یک الگوریتم یادگیری ماشینی به تحلیل سفرهای آنها پرداخت، دیدگاه کاملا متفاوت به نظر می رسید.

یک برنامه سفارشی ساخته شده به وسیله گرگ و جرد امری(Jared Emery) یکی از پژوهشگران این پروژه، 1609 سفر جستجوی غذا را تجزیه و تحلیل کرد و نشان داد که موش ها 24 توالی رفتار را بارها و بارها تکرار کردند. همان طور که موش ها به جستجوی غذا می پرداختند، توالی ها را به صورت متصل با رفتارهای خودجوش در می آمیختند تا الگوهای رفتاری پیچیده تری را بسازند. یکی از آنها رفتار موسوم به حدس دوم بود.

گرگ اظهار داشت: تا مقدار ای می توانید آینده را پیش بینی کنید.

این آینده برای موش هایی که ژن Arc را از دست داده بودند، تغییر کرد. شش مورد از 24 دنباله رفتاری تغییر یافتند و این تفاوت ها به همراه یکدیگر رفتار حدس دوم را کوتاه کردند. پژوهش های پیشین نشان داده بودند که ژن Arc در یادگیری و حافظه نقش دارد اما این پژوهش به طور کلی نشان داد که حافظه موش ها و سایر رفتارهای آنها تا مقدار زیادی دست نخورده هستند؛ به این معنا که تأثیر ژن بر آن شش رفتار، ویژه بود.

گرگ گفت: یک ایده جالب این است که حیوانات برای گرفتن این تصمیمات تکامل یافتند زیرا آنها به نوعی در طبیعت سودمند بودند. وقتی موش ها برای ارزیابی مکان های قبلی غذا به عقب و جلو می روند، این کار به آنها یاری می نماید تا یک نقشه ذهنی را ایجاد نمایند. شاید این کار به آنها یاری کند تا دفعه بعد غذا را سریع تر پیدا نمایند. سوگیری شناختی کنترل شده با ژنتیک ممکن است امکان تصمیم گیری موثر در طول جست و جو را فراهم کند.

این پرسش باقی می ماند که آیا یک مبنای بیولوژیکی برای انواع دیگر سوگیری شناختی وجود دارد و آیا ژن ها می توانند تصمیم گیری را در انسان راهنمایی نمایند یا خیر. پژوهش های بیشتر به این پرسش ها پاسخ خواهند داد.